"Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven..."

Hoe vaak horen we het mensen niet zeggen: “Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven!” Het is een gevleugelde uitspraak van mensen die al het een en ander in het leven hebben meegemaakt. Betrapt u zichzelf er ook wel eens op?
Wanneer je al heel wat jaartjes op deze aarde rondloopt, dan heb je ook een heel verhaal te vertellen. Mooie dingen, maar vaak ook moeilijke momenten, pijnlijke gebeurtenissen…

“Dat is met geen pen te beschrijven”, dat is ook zo’n uitspraak. We zeggen ermee dat anderen toch niet kunnen begrijpen wat we allemaal hebben meegemaakt en hoe diep dat heeft ingegrepen in ons leven. Het leven laat sporen na, littekens soms.

Iedereen heeft zijn levensverhaal, maar er zijn inderdaad maar heel weinig mensen die er ook echt een boek over schrijven. En dat is eigenlijk heel jammer.
Hoeveel schitterende verhalen van mensen gaan er niet verloren? Gewoon, omdat ze niet opgeschreven worden. Gewoon, omdat niemand er naar vraagt.
Velen willen hun kinderen en kleinkinderen niet ‘lastigvallen’ met verhalen van vroeger, met geklaag over moeizame momenten uit hun levensgeschiedenis.
Maar het verhaal dat ieder mens te vertellen heeft, is uniek. Jouw levensverhaal is het verhaal van wie je bent, van wat je bent. Alles komt samen in je levensverhaal, je hele wezen.

Wanneer mensen de gelegenheid krijgen hun verhaal eens rustig en uitgebreid te vertellen, gaan er harten open, gaan ogen stralen. Door de verhalen te vertellen ga je zelf ook de rode draad van je leven zien, waardoor het meer kleur krijgt, maar ook meer betekenis. Je leert zelf de zin van je leven zien. En dat is grote winst. Dan weet je weer waar je het allemaal voor doet.

De zorg voor het levensverhaal is belangrijk. Die verhalen zouden gekoesterd moeten worden. Ook door de mensen die zorgen. Want dan is een mens opeens geen nummer meer, geen cliënt of patiënt, maar een individu. Zou je niet anders met iemand omgaan als je haar of zijn persoonlijke geschiedenis zou kennen?
We zouden vrijer mogen zijn in het vertellen van onze verhalen, maar ook in het vragen naar de verhalen van de mensen om ons heen. Het is boeiend, interessant, noodzakelijk, en leuk. Tenslotte is gedeelde smart ook halve smart en gedeelde vreugde dubbele vreugde.

Soms hoor ik wel eens zeggen: “Ik heb maar niks gezegd, ze hebben toch geen tijd…” Maar misschien dat die tijd wel gemaakt wordt als er een boeiend persoonlijk verhaal op tafel komt. Misschien snijdt het mes wel aan twee kanten.
Van verhalen word je rijker, zowel door ze te delen, als door ze te horen.
En in de zorg is het levensverhaal essentieel, om die mevrouw of meneer niet als een aandoening te zien, maar als een individu met een boeiend en rijk leven, die het waard is om voor te zorgen.