In mei leggen alle vogels een ei?

De duiven die met veel  doorzettingsvermogen een nestje hebben gebouwd op het balkonnetje naast mijn  werkplek op de vierde etage, koeren er de laatste tijd lustig op los. Je krijgt  meteen zin in de lente als je ze hoort. Boven op de deurdranger zit het vrouwtje  op een kluwen takjes tevreden te broeden. Maar weer heeft de natuur ze in de  maling genomen. Twee meter onder het nest namelijk, op de vloer van het  balkonnetje, zag ik deze week gebroken eierschalen liggen. Het eitje was gewoon  door het nest heen gevallen!

Wat een verdrietig gezicht was dat. Een  moeder met alle hoop en verwachting, en daaronder de harde werkelijkheid in  gruzelementen gevallen.

Het deed me denken aan verschillende  gesprekken die ik gevoerd had. Mensen die door het leven harde klappen hadden  gekregen, en zich – logisch – afvroegen: ‘Waar heb ik dit aan verdiend?’ En het  ongemakkelijke antwoord daarop is natuurlijk: nergens aan. De ellende die ons  overkomt is geen vergelding voor ons eigen gedrag. Het is niet zo dat iemand die  slechte dingen doet, door het leven gestraft wordt, en dat mensen die alleen  maar goed doen aan anderen en zichzelf wegcijferen, door het leven beloond  worden. We weten allemaal uit eigen ervaring wel dat het helaas niet zo werkt.  Nee, narigheid overkomt ons gratis en ongevraagd, maar de leuke en mooie dingen  van het leven moeten we vaak zelf zoeken en duur betalen.

Maar de manier waarop we naar dat leven  kijken, speelt wel mee in hoe we ons leven beoordelen. We weten natuurlijk  allemaal dat sommige mensen een half leeg glas zien en andere mensen een half  vol glas. Zo hoor ik de ene mens klagen over alles wat verloren is, aan  zelfstandigheid, aan dierbaren, aan eigen spulletjes, aan noem maar op, terwijl  ik de andere mens hoor zeggen: ‘Ja, ik kan inderdaad niet meer lopen, maar stel  dat ik niet meer kon zien, of horen! Nu kan ik genieten van de bloesem, en van  het gezang van de vogels.’ En andersom: ‘Ja, ik kan inderdaad niet meer horen,  maar stel dat ik niet meer kon lopen, dan kon ik niet zomaar meer de wind door  mijn haar voelen waaien.’

Ik zal niemand zeggen dat hij of zij  niet mag klagen, want ook dat is een kracht die ons op de been kan houden, maar  wie ook oog houdt voor wat het leven geeft, naast wat het leven neemt, die  waardeert het leven in al zijn grillen. Een wijs mens zij ooit: ‘Maak je niet  druk om de dingen die je toch niet kunt veranderen.’ Dat is  levenskunst.