#102 HET LICHT

Het opengeslagen boek legt hij omgekeerd op de leestafel. Gebiologeerd blijft hij naar zijn linkerhandpalm staren. Het is die gewaarwording waarin het dagelijkse plots vervreemdt. Het felle lamplicht dat de bibliotheek onderscheidt van een bruin café lijkt als een tandartslamp zijn brandpunt te vinden op het oude litteken. Hij weet nog hoe het voelde. Er is niet veel voor nodig – dit is precies genoeg – om de gebeurtenissen van die dag opnieuw te beleven. De pijn, de huivering, daarna de woede, het verdriet. Uiteindelijk het ongeloof, al wurgt de zelfbeschuldiging steeds opnieuw zijn kinderhart.

De tijd schreed voort, de wond – het lichaam is veel vergevingsgezinder dan de geest – verzachtte tot een vlak litteken. Afgeleid pakt hij het boek op en leest voort. Nihilisme heeft zijn voorkeur. Obsessief verslindt hij boeken sinds hij afgekeurd werd. Hij voelt zich verraden door verhalen die goed aflopen.

De geschiedenis houdt niet zoveel rekening met hem.