#107 VERDWAALD

Gejaagd, oppervlakkig, hoog. Zijn ademhaling. Paniek en zweet. Ik haal het niet. Haal het niet. Oogbollen flitsen alle kanten uit. Het hart sneller, onregelmatig. Een woedende wolk beheerst zijn buik, beklemt zijn maag. Hij is uitgeput. De gekmakende angst, dan felle pijn in zijn rug, een rode waas mist op, hij hoort hijgen. Schreeuwen en lachen. Laat me niet alleen. Pijn vloeit over in verdriet. De droefenis die alles omvat. Er is geen adem meer. Alles lekt weg, raakt verloren.

Hij is verdwaald op de vierkante meter. Zijn kussen is doorweekt. Dat de witte wereld waarin hij zweeft zijn eigen plafond is, dringt pas later door. De diagonaal die zijn lichaam onder de lakens vormt is een zinnebeeld van de verwrongen werkelijkheid. Het is stil. Zo stil. Zijn oren suizen. Het klein vocht loopt van zijn oog langs de neus naar zijn bovenlip.

Buiten trippelt zachte miezer tegen de ruit.