#121 UITZICHT

Niets. Dat is het eerste wat ze ziet als ze de gordijnen van haar slaapkamer openschuift. Dikke, wattige mist hult de wereld in een wolk van nietweten. In tegenstelling tot wat ze zou verwachten, ervaart ze diep in haar onderbuik het gebrek aan uitzicht en perspectief als geborgen, niet als bedreigende onzekerheid. Voor nu hoeft ze zich niet te verhouden tot die gecompliceerde aardkloot. De laatste maanden is ze steeds vaker angstig. De radio, de televisie, gesprekken met collega’s, buren, ze ontwijkt ze inmiddels liever. Soms benijdt ze wie vroeger onbeschaafde inboorlingen genoemd werden, onontdekt in bekoorlijke onwetendheid.

​Halverwege de trap naar beneden gaat ze op een trede in de hoek zitten. Ze trekt haar knieën op en slaat haar armen om haar torso. Wat als ze de hele dag zo zou blijven zitten? Tussen uitzichtloosheid en verwachting. Ik meld me ziek, komt in haar op.
 
Ze moet brood smeren.