#127 BESLAG

Naargeestig is de nacht. Eerlijk is hij te moe om zich te verweren tegen de opdringende beelden en gedachten. Wat zich buiten hem manifesteert als duisternis, transformeert in hem tot beklemming. Tot half vier, heeft hij met zichzelf afgesproken. Zijn lijf heeft ook rust nodig. Na nog veertig minuten gaat hij op de bedrand zitten, knipt een lampje aan, wrijft zich in de ogen. Hij blijft hen zien, de overledenen, als dansende maskers. Ze roepen hem. Hij weet dat hij bij hen hoort, en het voelt als lafheid, verraad, hier in een bed te liggen, te leven, een toekomst te overwegen.

De huisarts vroeg hem of hij niet lijdt aan nachtmerries. Hij zweeg en keek alleen maar naar de muur. Met welke woorden zou hij haar... Er bestaat een onbreekbare glazen plaat tussen haar en hem. Elke ademteug is een getuigenis. Het glas beslaat aan zijn kant.

Dat ziet ze.