#137 REGENWORM

Zo goed als hij zich kan herinneren is zijn grootmoeder bang voor de dood geweest. Er mocht niet over gesproken worden, ook niet toen haar eigen zoon overleed. Zwijgend onderging ze alle rituelen die de gemeenschap voorschreef, waarna ze tot het einde van haar dagen over hem in de tegenwoordige tijd bleef spreken. Toen het onvermijdelijke einde van die dagen naderde spartelde ze dagenlang heftig tegen in de klauwen van magere Hein. Zijn vader, de in leven gehouden zoon, gaf zich er juist met grote passie aan over. De dood bestaat niet, had hij bespiegeld, want dan ben je nog steeds iets, namelijk dood. Het sluitstuk van sterven is het absolute niets.

Het invullen van de niet-reanimerenverklaring in het ziekenhuis roept deze herinneringen op. Hij denkt aan de doorgeknipte regenworm die als twee wezens voortleeft, hij ziet de fenix branden en herrijzen.

Beide verhalen zijn leugens, weet hij, objectief beschouwd.