#195 ONVERZADIGBAAR

Ik blijf de hele dag in mijn nest liggen, ze bekijken het daar maar. Ik kan het niet. En ik wíl het ook niet meer. Ik ben het spuugzat. Punt. Dit zijn haar eerste gedachten nu ze zich bewust is wakker te zijn geworden. Ze denkt eraan en kan een gevoel van misselijkheid nauwelijks onderdrukken. Die vent met zijn vochtige toespelingen, het droog commanderen van dat wijf. En dan die twee verwende snotjong, onverzadigbaar in aandacht en brutaliteit. Ik haat ze, ik haat ze, ik haat ze allemaal. Trillend van woede bijt ze in de lakens.

Naast de deur van haar kamer rinkelt een belletje. Ze negeert de oproep. Tot tweemaal toe. ‘Jullie kammen je eigen haar maar!’ roept ze in de ruimte. Op de gang gemompel. Ze verstaan haar toch niet. Soms heeft ze spijt van haar radicale beslissing.

De stranden, terrasjes, romances, ze bestaan alleen in de brochure.