#196 HET TONEEL

Het is tijd. Sinds enkele maanden is hij het gaan beschouwen als een pathetische uitstalling. Het aanvankelijk gevoel sijpelde eruit weg. Nu rest enkel de materie. Het moment is daar om het toneel uit de weg te ruimen. Niet de pedaalemmer in natuurlijk. Dat kan hij niet. Maar wel opgeborgen, uit het zicht, ergens in een lade ofzo. Het is fris in de zitkamer. De herfst is vroeg ingezet. Het ijl fluiten rond zijn huis, de ontluisterend kale takken waren de tekenen die hem aanspoorden de laatste stap te zetten.

Hij hinkt nog steeds een beetje. Acht jaar geleden is het inmiddels. Plechtig pakt hij het kussentje waarop het doosje met de ontvleesde botjes van vier van zijn rechtertenen. Het dressoir is nu leeg, betekenisloos. Zonder dat de insecten in huis hem kunnen horen zingt hij een afscheidslied. Het is tijd.

Uit de stomp moet een nieuwe mens gaan groeien.