#198 ONKLAAR

Ze staart. Ze kijkt op van haar laptop en staart. Ze knijpt haar linkeroog dicht. Zonder diepte kan het een foto zijn. Zo onbeweeglijk. De bladeren van de kamerplant, de ingelijste poster waartegen hij staat, de nog ongeordende stapel papieren op de grond ernaast, zelfs de stofvlok ervoor; alle zijn ze onbeweeglijk in zichzelf en ten opzichte van elkaar. Zonder haar hoofd te bewegen draait ze haar oogballen omhoog. De lamp hangt stil aan zijn ketting. Als een gehangene in een zwijgzaam ondoordringbaar bos.

Voor een ogenblik sluit ze haar ogen. Ze denkt na, peinst misschien. Dan richt ze haar blik weer op het computerscherm. Ze ziet hoe de vingers aan het einde van haar handen razendsnel knopjes indrukken en daarmee onklare gedachten in concrete taal omzetten. Schijnbaar zonder tussenkomst van bewustzijn. Ik ben een willoze vleespop, een geconditioneerde machine. Net als de kamerplant.

Ze stoot het papieren koffiebekertje om.