#199 BEHOEDZAAM

Hij kan zijn ogen niet geloven. Als hij door een blind neersuizend stuk ruimtepuin tegen de grond geslagen zou zijn, had hij dat geloofwaardiger gevonden dan dit. Met openhangende mond staart hij naar zijn plantenkas. Wanneer is dit gebeurd? Alle liefde waarmee hij zijn glashuisje omringt hebben deze treurige dag niet kunnen voorkomen. Hoe, waarom? De noeste zorg, de microscopische aandacht, de genegenheid als hij over zijn kas spreekt, ze worden in hun smoel uitgelachen door de miserabele realiteit van deze dag.
​
Behoedzaam, om niet in de scherven te trappen, loopt hij nader. Het metalen staketsel is geheel verwrongen, geen ruit nog heel. Slechts met moeite kan hij de onwaarschijnlijk dikke, woekerende scheuten ontwijken. Ze moeten zich in razend tempo door het stalen geraamte gevlochten hebben, en in hun wilde, explosieve groei de kas in zijn geheel mee opgetild.

Volgens de zangvogels in de buurt is er niets opmerkelijks geschied.