#200 ROEST

Met zijn laarzen stampt hij op de deurmat, zijn hoofd schudt hij als een natte, oude hond. Het helpt niet echt. Voor een ogenblik staat hij er verloren bij, bedenkt hoe hij dit gaat aanpakken. Tegen de voordeur slaan de slagregens. Hij herinnert zich hoe zijn vader emmers water naar hem gooide. De antraciete wolken laten nauwelijks zonlicht door. Kort hapt hij naar adem, plaatst zijn linkerhand tegen de gangkast en bukt zich om met zijn andere hand een laars uit te trekken. En nog een laars. Een aantal jaren geleden kon hij veel beter zijn evenwicht bewaren.

Zijn doorweekte jas gooit hij op de tegelvloer. Gevolgd door zijn overhemd, een T-shirt. Zijn jeans stroopt hij, tegelijk met zijn onderbroek, moeizaam van zijn benen. Een jongetje in natte sokken. De voegen tussen de vloertegels kleuren langzaam donkerder. Genadeloos verraadt de spiegel zijn blootheid.

Hij proeft water uit een roestige emmer.