#201 SPATTEN

In de halfschaduw van een herfstavond ziet hij de letters uit het boek rollen. Hij is er niet eens verbaasd over. Ze lonken naar hem. Over de voortafel liggen ze verspreid om bijeen geveegd te worden en opnieuw betekenis te krijgen. Ze waaien wat op als hij met een kop warme melk zijn stoel aan de tafel schuift. Hij opent het boek op een willekeurige bladzijde. Er ontbreken op het eerste oog geen letters. De bladspiegel lijkt mooi gevuld. Een andere bladzijde: ook compleet. 

Dan neemt hij de leren band in zijn handen en laat zijn duim als bij een stok kaarten over de snede gaan. De bladen ratelen langs de vingertop. Letters en gebroken woorden spatten alle kanten uit. Een wolk van kleine zwarte tekentjes omhult hem. Voorzichtig neemt hij een slok en kijkt om zich heen. Een eigen universum is zich aan het vormen.

Traag klonteren ze samen.