#43 Mok

Zolang ik geen pijn voel, besluit hij, is er niks aan de hand. Met een hark en een schepje kuiert hij terug de tuin in. Wolken lichten parelmoer op, de voorjaarszon schijnt er ingetogen doorheen. Hij voelt genot. Natuurlijk is er wel iets aan de hand. Er is nu eenmaal de wereld van de witte jassen, en de wereld van de tuinbroeken. Zolang hij in de laatste verblijft, is er genoeg zand om zijn hoofd in te steken. Hij neemt een slok koffie uit de mok waaruit hij al drinkt sinds zijn tienerjaren. Het aardewerk gebarsten, de afbeelding verweerd, de koffie is warm.

Uit de keuken klinkt het radionieuws van elf uur. Dat zal ik niet gaan missen, denkt hij, terwijl zijn handen een afrikaantje stevig in een pot duwen. Hij pauzeert even om adem te halen, beziet hoog het parelmoer.

Eigenlijk is er niet zoveel dat hij zal missen.