#62 MARGARINE

Wat anderen waarschijnlijk als een pretpark ervaren, is voor hem een spookslot. De hectiek, de snelle bewegingen, de holle betekenisloze klanken, de algehele drukte, bezetten zijn hoofd en leggen hem lam. In zijn handen houdt hij twee soorten margarine. Bewegingloos staart hij ernaar. Dan beschouwt hij wanhopig de overige drieëntwintig varianten in de stelling voor zich. Eigenlijk wil hij huilen, als een kind dat zijn moeder kwijt is in de winkel. Hij vermant zich. Het is maar margarine. Bij de kaas en de yoghurt overkomt hem hetzelfde.

Hij is zijn moeder niet kwijt, hij verloor zijn vrouw. Hij denkt aan de souplesse en de opgewektheid waarmee zij de boodschappentas op de keukentafel uitlaadde, alsof er geen twijfel bestond. Veel lag vast. Hij verloor veel meer dan zijn vrouw. Hij noemde haar ‘mijn rots’. Hij realiseert zich nu pas hoezeer hij haar daarmee bezwaarde.

Bij haar foto staat steeds dezelfde bloem.