#65 THUISKOMST

Een muffe lucht hangt in huis. Het valt haar pas op nu ze van haar wandeling thuiskomt. De ochtend heeft haar verwend. Levendig en opgeruimd kwam ze terug bij haar voordeur. Een geur die ze moeilijk kan omschrijven vult ogenblikkelijk haar neusgaten. Ze schaamt zich er een beetje voor. Ruiken alle mensen dit die bij mij binnenkomen? Wat een ontbindende lijkenlucht. Opeens overvalt haar het beeld dat ze haar eigen doodskist instapt. Alsof de geur aan haarzelf kleeft. Door de ruiten ziet ze allen die haar een laatste groet willen brengen. Sommigen zijn erop gekleed.

De rest van de dag blijft dat plotseling opgedoemde beeld in haar lijf hangen. Het maakt haar onrustig. Als een opgejaagde zebra. Eigenlijk kan ze het niet omschrijven. Ze wil het ook niet. Het enige wat ze wil is de deksel terug op Pandora’s kist duwen. Alle rampspoed beteugelen.

Waarmee ze ook de hoop smoort.