#67 DOLOR

Zijn hoofd is veel zwaarder dan ze zich voorstelde. Het geeft niet mee. Niets geeft mee, tegelijk is het slap, willoos. Ze kan zich niet herinneren dat hij ooit slap en willoos was. Als jongetje vond ze hem sterk, eigenzinnig. Buren noemden hem dwars, lastig. Hij deed haar denken aan haar vader. Een grote mond, overtuigd. Het haar plakt aan zijn hoofd, ze ruikt geronnen bloed. Na de voltrekking werd ze bij zijn lichaam gelaten. Haar zorgen zijn verwrongen tot stilte. Ze streelt zijn wang, haar zweet drupt op zijn gezicht.

‘Kon je je voor mij niet één keer inhouden?’ fluistert ze. ‘Eén keer maar? Ik kan je nog niet missen.’ Verward zoekt ze haar tas. Ze wil een foto nemen. Proberen de tijd stil te zetten. Of beter nog: terug te draaien. Het is onmogelijk, dat weet ze wel. Misschien wil ze het ook niet.

Het past bij hem.