#71 DOBBELEN

In een impuls trekt hij zijn stuur naar links. Achter hem getoeter en vloeken. Vóór hem het grote niets. De angst voor de overweldigende leegte grijpt zijn hart. Hijgend komt hij in een greppel tot stilstand. Binnen is er geen denken. Buiten is er rook en verbazing, gesis en schrik. Hij voelt zich veilig als in een baarmoeder; er is vanzelfsprekendheid. Aan de achteruitkijkspiegel schommelen de twee pluche dobbelstenen. Even volgen zijn ogen de beweging. Risico’s hypnotiseren. Hij blijft liggen. Achter de horizon klinken flauw sirenes. Glasgordijn.

Na drie dagen zal hij dankbaar zijn dat de dood hem uitgespuugd heeft. Nooit is hij zo dichtbij geweest. Hij kon haar ruiken, zal hij zeggen. De gedachte aan de leegte, aan zijn samengeknepen hart, gaat hem veranderen. Is er ruimte? Zal hij het leven omarmen zoals hij zich eerder aan haar vastklampte? De toekomst moet zich nog vormen.

Hij is nu onbewust.