#80 CADMIUM

Grove vegen in verschillende tinten geel. Daaronder wat bruinen en groen, een incidentele streep wit. Hij heeft het nooit anders gezien dan wat het was: een plaatje dat bij zijn ouders boven het dressoir hing. Het soort schilderij waarvan men zegt dat zijn kind van drie het ook kan. Zijn moeder was er verrukt door. Als puber meende hij een bewijs te zien van zijn moeders krankzinnigheid in haar vermogen om een uur lang onbeweeglijk naar dat schilderij te staren, de handen gevouwen in haar schoot. Soms scheen ze in een heel andere wereld te verkeren dan waar hij haar nodig had. 

Min of meer uit verplichting hing hij het werk bij zichzelf in het trapgat. Het eerste jaar stapte hij er achteloos aan voorbij. Inmiddels blijft hij er vaker bij stilstaan. Het heeft iets dieps. Misschien is het de werkelijkheid waarin ze nu verwijlt.

Misschien is het de lichtval.