#95 CARTOUCHE

Collega’s prijzen zijn ijver en toewijding. Vaak is hij de laatste die het omheinde terrein verlaat. Hij heeft er zijn verborgen reden voor. De graafmachine waarmee hij de sloopwerkzaamheden uitvoert fascineert hem. Wat hij overdag in opdracht vernietigt, probeert hij tegen de avond uit eigen beweging te behouden. Dit is zijn geheim. Buiten ieders blikveld beschouwt hij zichzelf als conservator van ongewaardeerde details, vergane levens, verloren tijden. Kunstig gestoken cartouches uit vensteromlijstingen, stukjes gebeeldhouwde kroonlijsten, flarden antiek behang, een bakelieten lichtknop.

Alles vindt een liefdevolle plaats in de benauwde arbeiderswoning waar hij opgroeide. Zijn moeder noemde het dwangmatig, maar gekscherend, en stierf op een vrije zondagochtend. Haar slaapkamertje nam hij er als pronkvertrek bij. De mooiste vondsten stalt hij er uit, met een handgeschreven kaartje, zoals hij in een oudheidkundig museum zag. Moeders ondersteek heeft hij achter glas gezet.

Van zijn spaarzame vader rest alleen het suizen van een oorvijg.