Aanvankelijk heeft hij niets in de gaten, maar zijn ingewanden verraden hem dat er iets niet in orde is. Een benauwend gevoel besluipt hem. De late middagzon staat laag boven de daken van de huizen voor hem. Hij kijkt wantrouwend om zich heen, om op te merken wat zijn onderbewuste al lang heeft geregistreerd. Hoeveel jaren loopt hij al door deze straat? Niets verandert er ooit. Zelfs de vuilnisbakken worden steeds op dezelfde tegels gezet. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes tegen het zonlicht.

Dan ziet hij het. Vóór hem de zon, maar ook vóór hem zijn schaduw. Scherp afgetekend op de klinkers. Een lichte paniek stroomt vanuit zijn ingewanden naar zijn hersenen. Dit kan niet. Welk surrealistisch schilderij loopt hij in? Als hij niet op universele waarheden kan vertrouwen… Gejaagd blikt hij rond. Flits. De ruiten van een gebouw achter hem reflecteren fel het zonlicht.

De natuurwetten zijn hersteld.

Met minder aandacht dan gewoonlijk snoeit ze de rozen. Haar gedachten drijven ver van haar tuin vandaan. Ze voeren haar naar een plek waarvan ze niet eens meer weet of het een droomplaats is of een herinnering. Een luchtkasteel of een verloren geschiedenis. Ze laat zich er op meeglijden. De snoeischaar doet instinctief haar werk, neemt onherstelbare happen uit de buitenwereld, terwijl in haar binnenwereld een wellustige warande smeekt om bewonderd te worden, bewoond te worden.

Ze sluit een moment haar ogen. Het zoemen van hommels, de milde bries van een late zomer, een enkele druppel dauw die haar huid streelt met verkoeling, ze roepen een hunkering in haar wakker die lang verborgen bleef. Maar ze weet het wel. De verloren geschiedenis. Een enkele flard, een ondeelbare seconde, volstaat om haar levenszin te hervinden. Ze haalt een keer diep adem en kijkt omlaag.

Twee vuurwantsen zwoegen voor hun eigen paradijs.