Achter de gesloten luxaflex tintelt de hemel. Het heelal dat zich altijd beschermend uitstrekte over haar leven. Ze is zojuist opgestaan en naar de badkamer gestrompeld. Ze denkt terug aan de nachten nu ze door het raam naast de wc omhoog tuurt. Hoe kan een leven zo veranderen? Van de ene op de andere dag, leek het wel. Maar de signalen waren er al eerder. Het was een bewuste keuze ze te negeren.

Waren al die – achteraf beschouwd – eendere nachten dit allemaal waard? Ze denkt eraan terug en voelt het plezier, de verbondenheid, het gevoel van urgentie. Ze ziet de plekken onder die sterrenhemel. De kunstenaarssociëteiten, de verborgen bijeenkomsten. Eerder de cafés, de disco’s. Bestaan die nog? Ze ziet de ironie. De arts die haar behandelt leerde ze kennen in datzelfde circuit. Stilzwijgend smeedden ze een oordeelloos verbond. Al mijmeren ze samen soms.

Maar nooit zoveel dat het spreekuur uitloopt.

Ik had er nooit aan moeten beginnen, peinst hij. Nauwelijks zichtbaar schudt hij zijn hoofd terwijl hij het voer uit de kattenbakjes in de afvalcontainer gooit. De tuin van zijn buren is inmiddels volledig overwoekerd, de container is onderdeel geworden van een voorwereldlijke chaos. Sinds de buurman stierf, is de natuur er de baas. Het werd een paradijs voor hun twee evenzeer bejaarde poezen, die uiteindelijk ook de geest gaven.

De buurvrouw, meer en meer verzonken in haar eigen verleden, stapt nog steeds elke ochtend in peignoir de keuken uit met haar handen vol voer. Ze roept haar katten en zoekt het beste plekje uit om de bakjes neer te zetten. Wanneer ze na het avondeten de lege bakjes uit de tuin weer meeneemt, hoort hij haar zeggen: 'Ja, hebben jullie zo lekker gegeten dan? Mama houdt zoveel van jullie, hè'.

Hij besluit de maskerade nog even vol te houden.

Hij zwijgt. Als hij omhoog kijkt merkt hij de stervende bladeren op aan de knekelige takken van de bomen die zich uitstrekken over de bovenlichten van de afgeleefde fabriekshal. Alsof ze de stenen doos in zijn geheel willen grijpen en optillen. 'Sorry, lieverd. Ik kan het niet meer. S.R.', leest hij. Hoelang is hij inmiddels vrijwilliger in de kringloopwinkel, vraagt hij zich af, terwijl hij niet weet of hij uit het lood geslagen is. Hij ontfermde zich over de boekenafdeling. Duizenden boeken uit honderden boedels heeft hij gesorteerd, met een vochtige doek afgenomen, soms geplakt, op de juiste planken gezet. En doorgebladerd om te controleren of er iets tussen de bladzijdes zit.

Uit aardigheid bewaart hij de papiertjes die hij vindt. Meestal zijn het boodschappenbriefjes. Of mededelingen van praktische aard aan pubers met hun hoofd in de wolken, aan vergeetachtige echtgenoten.

Dit briefje steekt hij terug in het boek.

De zolderkamer houdt ze op slot. Na al die jaren nog. De sleutel bewaart ze in haar rechterbroekzak. Om die reden draagt ze zelfs geen rokken en jurkjes meer. Nadat ze de sleutel omgedraaid heeft, trekt ze altijd even aan de klink. Voor de zekerheid. En prevelt ze iets onverstaanbaars. Ook voor de zekerheid. Ze loopt de trap af met haar ogen dicht. Haar linkerhand glijdt mee op de afgesleten leuning. Als de stroomafnemer van een oude trolleybus. Er zijn echter geen reizigers. In haar hart, in haar hoofd, wordt ze door niemand vergezeld. Ze rijdt alleen.

De reis van de zolder naar de begane grond is een mythische onderneming. Van het rijk van de dood keert ze terug naar het land der levenden. Ze beeldt zich in dat ze de Persephone van de buurt is. Zo houdt ze het dragelijk.

Uiterlijk is ze lente, van binnen heerst altijd herfst.