Aandacht op recept

Hebt u de ballen en de kerstguirlandes  nog in huis hangen? Of was u blij dat u het hele boeltje weer snel kon opruimen?  In dat laatste geval hoort u volgens mij bij de meerderheid van de Nederlandse  bevolking. De kerstaankleding begint steeds vroeger, maar we hebben er dan ook  eerder genoeg van. Dat is natuurlijk niet zo vreemd. De slingers en de glimmende  engeltjes denderen eind september al in de winkels binnen. Tegen de tijd dat het  kerstmis is, zijn we allemaal al zo overvoerd, dat het onze oren uit  komt.

U weet waarschijnlijk nog hoe het was.  Het kerststalletje en eventueel de boom werden pas enkele dagen voor kerstmis  gezet, en bleven staan tot minstens Driekoningen, 6 januari. Een enkele  fanatiekeling hield het zelfs vol tot Maria Lichtmis, 2 februari.

Het is een kenmerkend verschijnsel dat  we overal wel zien. Waar we vroeger vierden vanáf een bepaalde feestdatum, nemen  we tegenwoordig een lange aanloop en vieren we tót aan het feest zelf. En daarna  is het ook meteen afgelopen. Dan willen we weer naar het volgende.

Het tekent hoe we als mensen in deze  maatschappij veranderd zijn. We leven onszelf vooruit, we kunnen niet wachten en  nemen snel een voorschot, maar als het zover is, dan verveelt het ons ook weer  snel. Er wacht immers weer iets nieuws dat onze aandacht opeist. We leven minder  geconcentreerd, meer 
versnipperd.

Maar wat als we met die mallemolen niet  meer kunnen meekomen? Wat als we helemaal niet zoveel moois en nieuws te  verwachten hebben? Wat als onze verwachting beperkt blijft tot de dag van  vandaag, de therapie van morgenmiddag, of de boterham van vanavond? Horen we er  dan niet meer bij? Zijn we dan geen volledige mensen meer? Hebben we dan niks  meer te willen?

Het is pijnlijk als het leven ons een  beetje buitenspel gezet heeft. “Waar heb ik dit aan verdiend?” is niet voor  niets een veel gehoorde vraag. En het is soms gemakkelijk om te zeggen: je moet  leren genieten van de kleine dingen. Maar het is helemaal niet gemakkelijk om  dat aan te moeten horen. Want je wilt nog zoveel, en het lukt je niet  meer.

Een nieuw jaar is niet altijd een jaar  vol nieuwe kansen en mogelijkheden. Daar mogen we niet zomaar aan voorbijgaan,  terwijl we verder rennen naar het volgende opwindende moment in ons  leven.

Ik wens alle mensen, in de hoge  versnelling én in de lage versnelling, dat we oog hebben voor elkaar, elkaars  verdriet en worsteling verstaan en elkaar helpen om zoveel mogelijk mens te  kunnen zijn. Aandacht is gelukkig niet op recept, maar los te verkrijgen, het  hele jaar door. Ook in het nieuwe zorgpakket!