De spelende mens

Om mezelf in de waan te laten dat ik  gezond leef, neem ik hier in huis meestal de trap. Tijdens één van mijn  zwerftochten door het trappenhuis zag ik enkele weken geleden opeens in mijn  ooghoek iets bewegen. Het leek waarachtig wel of er iemand stond te zwaaien.  Eerst meende ik nog dat mijn zintuigen me in de steek hadden gelaten, maar nee  hoor. Door de ruiten van de huiskamer op een zekere afdeling zag ik een  volwassen mens staan springen en met de armen staan wapperen voor een  televisie-scherm. Serieus!

Mijn eerste reactie was er één van  verontwaardiging. ‘Zijn we al zover gezonken in de zorg,’ zo somberde ik in  mezelf, ‘dat we ouden van dagen als kleine kinderen moeten behandelen door ze  bezig te houden met achterlijke computer-spelletjes?’

Ik dacht ogenblikkelijk aan mijn eigen  woonkamer thuis, waar enkele enthousiast stuiterende kinderen ook verwoede  pogingen hadden gedaan om mij van de lol van computer-games te overtuigen.  Het was hen niet gelukt. Tot hun stomme verbazing pakte ik liever een boek.  Misschien ligt het aan mij.

Terug naar de huiskamer op die  afdeling. Ik wilde dat fenomeen natuurlijk van dichterbij gadeslaan. De mensen  hadden reuze lol, bleken zich opperbest te vermaken en er heerste een opgewonden  stemming van vrolijke competitie. Bewoners moedigden elkaar aan en gaven elkaar  complimentjes.

Tegelijk zag ik hoe op andere momenten  de nieuw gerenoveerde huiskamers vaak leeg blijven, of bevolkt door een enkele  bewoonster, die vertwijfelt in het rond staart met een blik of zij de laatste  mens op aarde is.

Ik had het natuurlijk weer eens bij het  verkeerde eind. De mens is niet alleen een homo sapiens, een denkende mens, maar  vooral ook een homo ludens, een spelende mens. Veel mensen merken op dat er in  huis vaak zo weinig contact is tussen bewoners onderling. De computer is in dit  geval niet zozeer een middel om mensen koest te houden, zoals soms wel met  kinderen gebeurt, maar een middel om te verbroederen en te verzusteren. En ja  natuurlijk, zullen allerlei therapeuten zeggen, de beweging is goed, en de  hersenen blijven aan de gang; ook niet verkeerd… Maar wat mij betreft is de  grootste winst toch wel, dat mensen elkaar - door zo’n dom ding - weer  weten te vinden, en echt met elkaar in contact zijn. Plezier hebben.

Ik zal een spelcomputer dus nooit meer een dom ding noemen, het is een zegenrijk apparaat. Laat mijn kinderen maar niet  horen dat ik dat gezegd heb.